Biertje? Nee, paracetamol graag

Dag allemaal!

Er zijn inmiddels weer drie weken voorbij en het is weer eens hoog tijd om jullie wat te vertellen over onze belevenissen. Met Indonesie bijna achter ons en een westers land als Australie in het vooruitzicht, dachten we dat de tijd van onzekerheid en rare gebeurtenissen voorbij was. De reis bleek echter nog wat voor ons in petto te hebben.

Ik zal beginnen waar Daniel was gebleven. Terwijl hij zijn ziel en zaligheid in ‘ witte stranden en kakkerlakken’ aan het stoppen is, zit ik bij de kapper. De kapper kijkt mij glazig aan terwijl ik hem probeer uit te leggen wat ik in gedachten had voor mijn haar. Op hoop van zegen dan maar. Met een goed geknipt kort koppie komen we aan bij het hostel en ontmoeten we twee Duitse meisjes van onze leeftijd. Een zeer zelden verschijnsel op onze reis tot nu toe. Jammerlijk genoeg treffen wij net de twee die iets minder sociaal zijn aangelegd, dus vriendschappen voor het leven zijn niet gesloten. Wel ontmoeten we een zeer interessante Australier. Hij vertelt over zijn werk in Soedan, waar hij wegen heeft aangelegd. We zetten het gesprek voort onder het genot van een glaasje rum-cola, een zeer geslaagde avond. En dan zit Indonesie erop. Wat een geweldig land! Doordat we drie eilanden hebben gezien (Java, Bali en Lombok) hebben we een goed idee gekregen van hoe het land in elkaar zit. De prachtige en de iets minder mooiere kanten, maar als je de kans krijgt kan ik iedereen aanraden om erheen te gaan, dat is iets wat zeker is. En dan beginnen we aan de reis naar Australie. Een reis die iets meer dan 48 uur zal duren. Wat zou het toch onhandig zijn als de kok van een van je laatste nasi-goreng maaltijden besloot z’n handjes die dag niet te wassen. Helaas moesten mijn arme darmen eraan geloven. Laat ik het discreet verwoorden, ik heb het kleinste kamertje van Jakarta International Airport goed van binnen kunnen bekijken en de arme schoonmaker die er net nog stond, was plots verdwenen. Gelukkig hebben wij van te voren hier rekening mee gehouden en met wat pilletjes in de buik zou het over moeten zijn. We komen aan in Bangkok. Tijdens de taxirit verwonderen we ons over de skyline. Alles ziet er hier zo anders uit dan in Indonesie. Veel minder scooterjes, gladde wegen en een internationaal uiterlijk. Van te voren hadden we hotelletje geboekt in Bangkok, want regeren is vooruitzien, aldus Daniel. De taxichauffeur geeft aan dat we er zijn. Wij kijken om ons heen en zien geen spoor van ons zorgvuldig gekozen hotel. Al eerder in ons blog hebben we verwezen naar de reisbijbel in moeilijke landen van Jelle Brand Corstius. Hij vertelt ons nooit uit te stappen als je het hotel niet ziet (dit met als reden dat sommige taxichauffeurs je gewoon ergens afzetten en dat je het verder kan uitzoeken). Met dit in ons achterhoofd proberen we de taxichauffeur uit te leggen dat we niet willen uitstappen. De discussie duurde niet zo lang want de taxichauffeur spreekt geen Engels en we staan op een drukke weg. Met gemixte gevoelens stappen we de taxi uit. Na een tijdje lopen zien we het bord met het hotel staan. We lopen door een restaurant heen en ergens helemaal achteraan staat een vervallen bordje met receptie. Niet helemaal volgens het plaatje wat ik op internet had zien staan. Misschien verklaart dit de 7 euro voor 2 personen per nacht, dacht ik nog. En ik maar denken dat ik een buitenkansje had... We lopen naar de receptie en hier staat een Thaise vrouw, op het eerste oog niets aan de hand. We geven ons reserveringsnummer en met diezelfde glazige blik kijkt ze naar het papier. We doen niet aan reserveringen, vertelt ze ons. Mm, vreemd, ook de prijs is veel duurder dan mijn 7 euro. Geen paniek, eerst de kamer maar even zien voor we inchecken (in dit soort landen is dit vrij gebruikelijk om te voorkomen dat ze je de slechtste kamer geven). Nee daar doen we ook niet aan, antwoordt ze. Dan willen we onze papieren terug, antwoorden wij terug. Ze wil ons paspoort hebben. Het gesprek krijgt een erg rare wending. Daniel mag de kamer bekijken, alleen ik moet bij haar blijven. Daar had ik geen enkele behoefte aan, en ik vraag nogmaals de papieren terug. De Thaise dame weigert mijn papieren terug te geven en een soort van welles nietes discussie start. Nu schijnt het dat je altijd moet blijven glimlachen in dit soort situaties. Ik zet mijn meest geforceerde glimlach op, want ik was er intussen al goed zat van. ‘Ik wil je baas spreken, NU’ doe ik in een laatste poging. Dit werkte gelukkig, Daniel kwam net terug en zei dat de kamers er prima uitzagen. Ik piekerde er echter niet over om ook maar 1 nacht in dit hotel te blijven en we stampen het hotel uit. Tja, en dan. Geen accomodatie. Uiteindelijk komt het wel op z’n pootjes terecht. We vinden een vrij goedkoop hotel. Het blijkt dat we wel degelijk bij het goede hotel zaten, alleen dat de foto lichtelijk verouderd was. De volgende reisdag breekt aan, van Bangkok via Taipei naar Sydney. Nu zouden we toch wel alles gehad hebben. We zaten wat tijd te doden op het vliegveld en we zeiden tegen elkaar dat we ons al echte wereldreiziger voelen en dat het tot nu toe best vlekkeloos gaat. Best tevreden met ons zelf stappen we het vliegtuig in. Terwijl mijn buikloop begint af te nemen, neemt Daniel het stokje over. Hij voelt zich al een beetje minnetjes en op een gegeven moment, tijdens een film wordt ik door Daniel op de schouder getikt. ‘Ik denk dat ik een beetje warm ben’. Kan gebeuren, dacht ik, we vragen de stewerdess gewoon om een paracetamolletje. We drukken op een knopje, waardoor er binnen een klein minuutje een Chinese stewerdess (China Airlines) bij ons stond. ‘Can we have a painkiller?’ Willen we een biertje? Nee mevrouw, we willen geen biertje, a painkiller please. We wisten qua Engels al hoe laat het was. Ze haalt er een collega bij die beter Engels spreekt. Bij de woorden Pain en Killer worden de ogen groot en de hoofd-steward wordt er bij gehaald. We benadrukken dat het slechts een lichte hoofdpijn of een beetje koorts is. ‘One moment’ krijgen we te horen. Niet veel later wordt mijn filmpje wederom gestopt, en met mij ieders film in het hele vliegtuig omdat er een announcement van de hoofd-stewerd is, ik citeer: “Ladies and Gentleman, there is a passenger on board who needs immediately medical attention, is there a doctor on board!” Daniel en ik kijken elkaar verschrikt aan. Niet veel later staat er een Chinese dokter naast Daniel die zijn bloeddruk meet en er wordt een thermometer in zijn mond gedrukt. 38,6. Dit is niet te best. Daniel moet voor de resterende acht uur vliegen een niet zo modieus mondkapje dragen, en de Australische douane wordt ingelicht dat er een zieke patient aan boord is. Na de landing staat iedereen op om zijn handbaggage te pakken. Weer een announcement. Iedereen moet blijven zitten, omdat we een zieke passagier aan boord hebben. Dan zien we een Australische douanier met een dikke ster op zijn riem onze kant op lopen en er wordt naar ons gewezen. Wij moeten als allereerste het vliegtuig verlaten en er worden wat vragen gesteld. Terwijl we door de businessclass naar buiten lopen (wat ik wel cool vond want ik had dit nog nooit gezien, Daniel had er begrijpelijk minder oog voor) wordt er gevraagd of we ook in contact met boerderijdieren zijn gekomen en of we ook kip hebben gegeten de afgelopen tijd. Vermoeid denken we terug aan al die nasi-goreng met stukjes kip, dus we zeggen met tegenzin ‘ja’. Ooohh, dan moet je even in deze (speciale)rij aansluiten. Koffers open, schoenen eruit. Of het is de geur van mijn sandalen die al geruime tijd in een plastic zak zaten en eindelijk weer het daglicht zagen, of het is het goede humeur van de douanier, conclusie: we kunnen snel doorlopen. En dan zijn we eindelijk maar toch in Australie! Nog nooit zijn we zo blij geweest dat we een land zijn binnengekomen. Wat een prachtige stad is Sydney! Wolkenkrabbers, mooie parken, georganiseerd verkeer en natuurlijk het Opera House. Een gebouw wat ik altijd al in m’n leven heb willen zien. We vinden accomodatie. We schrikken even van de prijs. We moeten de Indonesische prijzen maar snel uit ons hoofd krijgen. Aan heel veel dingen zie je dat je aan de andere kant van de wereld bent. Andere vogels zoals pelikanen (die we allebij in het wild nog nooit hebben gezien). Ook bekende vogels zoals meeuwen, die als welkomscadeautje op mijn schouder en m’n haar poept. Maar wat maakt het uit, je bent in Sydney! We lopen langs een reisbureau en we besluiten even te inventariseren hoeveel een buspas naar Cairns (Noord-Oost-Australie) kost. We krijgen een goede verkoper die ons een verleidelijk aanbod doet. We denken er de hele dag over, lopen even door de botanical garden en besluiten het aanbod te accepteren. Conclusie: We hebben vier tours geboekt, een buspas en een boel accomodatie. Wat een geweldig vooruitzicht! Na zo veel geld te hebben uitgegeven, gaan we WWOOFEN. Dit staat voor ‘Willing Workers On Organic Farms’. In het Nederlands, je werkt 4-6 uur en in plaats van dat je geld krijgt, kan je gratis onderdak en voedsel krijgen. Op deze manier krijgen we een kijkje in het leven van een Australische burger.

Ons eerste WWOOF-adres is in Wattamolla, NSW. We nemen de trein naar Wattamolla en daar staat een vriendelijk uitziende man op ons te wachten. We hebben in Indonesie het mailverkeer gedaan en je kiest een adres uit op basis van een kleine beschrijving, dus het is altijd even afwachten wat je krijgt. We komen aan in hun huis gelegen in een prachtige valei (kangaroo valley). Een vrij primitief huis, later horen we dat ze het huis zelf gebouwd hebben van stenen uit de rivier. We moeten wel even wennen aan de rotzooi. Overal liggen papieren, dozen met allerlei groente en er is een heuze zeepfabriek in de badkamer. Het werk is goed te doen, een beetje koeien voeren, stenen sjouwen, bomen omhakken etc. Als hobby hebben de hosts het spel pokeren. 3 a 4 keer per week bezoeken we een pokertoernooi. Ontzettend leuk om mee te maken (zeker omdat de hosts onze entree betalen). Je ontmoet veel mensen en je krijgt echt een idee van de Australische cultuur die ook wel een beetje Amerikaans aandoet. Ik win een schokkende 5$ voucher die we gelijk omzetten in een half biertje en Daniel wint 30$, wat al best benoemenswaardig is. De tijd gaat eigenlijk ontzettend snel tijdens de wwoof-weken. s’Ochtends werken van 9 uur tot ongeveer twee uur in de middag en daarna relaxen. In de praktijk werken we zelfs nog minder dan de afgesproken 6 uur, dus we vonden het allemaal wel prima. Na twee weken werken is het tijd om nog een week te werken op een ander adres.

Van Wattamolla gaan we met de bus richting Bawley Point. Heel even vingen we op dat onze bus niet zou rijden in verband met een technisch ongemak. Het gaat allemaal goed en na iets meer dan een uur in de bus komen we aan in Bawley Point (ongeveer 4 uur rijden onder Sydney). We zien 1 auto staan bij de bushalte en we vermoeden dat deze voor ons bestemd is, aangezien we hadden afgesproken dat we bij het busstation opgepikt zouden worden. Een hele vriendelijke vrouw van rond de 40 geeft ons een korte tour door het dorp en daarna rijden we naar hun huis. Wat een ongelofelijk mooi huis. Het ligt prachtig gelegen op een berg met uitzicht op de pacifische oceaan. We hebben een eigen soort van cottage voor ons beiden die van alle gemakken voorzien is. De man is een fanatieke surfer en wil ons graag meenemen voor een paar surflesjes. Ook staan er mountainbikes klaar die we na het werk kunnen gebruiken. Terwijl we na een surfles onder het genot van een biertje in de jacuzzi zitten (al kijkende naar de zee!), kunnen we het bijna niet geloven. Het leven is hier werkelijkwaar geweldig! We lopen terug naar onze cottage. Het is donker dus we doen het licht aan. Ik ga op de bank zitten en Daniel roept dat ik iets moet zien. Twee grote spinnen (Brown Spiders, google eens voor de grap) staren ons aan. Nu dacht ik dat na de kakkerlakken in Lombok ik een soort van mannelijkheid gekweekt zou hebben, niets bleek minder waar. We hebben een plan van aanpak opgezet, waarbij ik aan het hor zou schudden en Daniel als een ijskoude killer met zijn Perry Sport stappers de twee zou verpletteren. Het is gelukt (ook al zat er de volgende ochtend weer een, op de deurklink, waardoor ik een krap halfuurtje opgesloten zat in onze cottage) en een dier doden gaf nog nooit zo’n mooi gevoel.

Overmorgen zullen we aan onze reis naar Cairns beginnen. We hebben er ontzettend veel zin in. Het is altijd verleidelijk om de dingetjes die fout gaan te beschrijven, en daar heb ik in dit blog ook een beetje aan toegegeven, maar we hebben het hier ontzettend goed, maken veel foto’s, ontmoeten hele interessante mensen en het is nu al ‘a once in a life time opportunity’!

Cheers!