Het jaar van het paard

Na drie weken is het weer zover: een nieuw blogje. Wat is er weer ontzettend veel gebeurd. Ik hoop in dit blog de Vietnamese gekte, schoonheid en drukte naar voren te brengen en je zult lezen hoe een, op het eerste oog onschuldig avondje in een authentiek dorp in Sapa, een spannend staartje zal krijgen. Maar laat ik bij het begin beginnen.

Daniel is zijn vorige blog geeindigd op een moment dat wij nog maar net in Vietnam waren aangekomen en nog maar net waren bijgekomen van de jetlag. In ons hoofd zitten nog de vuistregels m.b.t. hygiene die we in Indonesie hebben opgedaan. Echter bij onze eerste kop thee die we bestellen aan de kant van de weg, zien we al een grote ijsklont drijven. Om dit nu onder het toeziend oog van de Vietnamese mevrouw eruit te vissen ging ons ook te ver, dus doen we maar een schietgebedje. Hanoi is in een woord alles wat je van een Aziatische stad mag verwachten. Marktjes (waar zelfs honden aan een spit te zien zijn), slangen die men kan eten, overal kruiden en vers fruit en veel, maar dan ook heel veel scooters die graag van zich laten horen. We ontdekken de op het eerste oog nogal wat eenzijdige Vietnamese cuisine, namelijk noodlesoep. Dit eten wij dan ook dankbaar na al die pastamaaltijden en broden die wij in Nieuw-Zeeland en Australie verslonden hebben. Wat we ook merken is dat je goed op je hoede moet zijn met geld en wisselgeld: wij hebben dit omgedoopt tot het Vietnamees rekenen. 4 keer een soort van oliebol van 10.000 Dong (ongeveer 30 cnt.) maken ze met liefde 50.000 van. En soms moet je even van te voren vragen hoeveel het eten kost. Nadat wij onze maaltijd (die weliswaar erg lekker was) verorberd hadden, bleek dat je best 17 euro voor een lunch aan de kant van de straat kan neertellen. Onder het mom van 'leermomentje', trekken wij onze portemonnee. Maar Hanoi bevalt ons heel erg goed. Toen we door het Lenin Park liepen vroeg een meisje of ze ook met ons op de foto mocht. Een koppel dat iets verder liep leek dit ook wel wat en niet veel later zagen we gezinnen en oude mannetjes onze kant opsnellen en vormden er rijen voor ons. Azie, we hadden je gemist! Interessant ook om te zien dat er nog heel veel communistische posters hangen en enorme parken en pleinen die ons doen denken aan het beeld dat we hebben bij een land als Noord-Korea. Al met al, een goed begin van Vietnam, maar we gaan door naar ons eerste uitstapje: Sapa. Dit is een plaatsje ten Noord-Westen van Hanoi, vlak bij de Chinese grens. We lopen richting het treinstation en vragen om de goedkoopste stoel (lees: houten stoel) die ze hebben, dat leek ons wel avontuurlijk. Richting de trein lopende ontmoeten we drie Australiers. Zij bezitten wat slaappilletjes en die nemen wij dankbaar aan. Maar goed ook, want waar in Indonesie een interessante oude man met pinda's voor ons zat, zit nu een niet zo interessant koppel, waar we maar weinig contact mee krijgen. Ik besluit om 's nachts op de grond te gaan liggen, om een paar uurtjes slaap mee te pakken.
Sapa is echt een topplek. Een grote authentieke markt en je kan er ook tours naar een dorpje midden tussen de rijstvelden nemen, deze kans grijpen we aan. We wandelen naar het dorpje en hier ontmoeten we een aardige Fransman met zijn Braziliaanse reisgenoot, hier praten we wat mee. Eenmaal aangekomen bij de homestay zien we ook een Nederlands gezin zitten. Ontzettend aardige mensen en we drinken een paar biertjes met hen. Tijdens de wandeling (door de overigens prachtige rijstterassen, die het hele landschap bedekken) hoorden we gids het al hebben over 'Happy Water' (rijstwijn). Terwijl de avond valt en een heerlijke maaltijd te hebben gehad, wordt dit drankje erbij gehaad. Het is de eerste nacht van het Chinese nieuwjaar (het jaar van het paard), iets waar ook Vietnam veel waarde aan hecht. Wij nemen wat (zelfgebrouwen) Happy Water om te toasten op het nieuwe jaar. Vietnamese legermannen voegen zich bij onze groep en elke keer als er iemand binnen komt, moet er getoast worden, anders zou het immers onbeleefd zijn vonden wij. We hebben een geweldige avond, waar een legerofficier een flesje bier opent met zijn tanden en waarin ik opeens erg goed in het Vietnamees 'gelukkig nieuwjaar' kon zeggen. De volgende ochtend is minder. Daniel en ik zijn allebij goed ziek geworden van de rijstwijn. In het begin denken we dat het door de hoeveelheid rijstwijn kwam, maar na 2 dagen is Daniel nog steeds ziek. Niet wetende wat de daadwerkelijke gevolgen waren, verlaten we Sapa en gaan we terug naar Hanoi. Eerst moeten we het busje nemen naar het treinstation. Dit gaat om het zo maar te zeggen 'op z'n Aziatisch'. Wij staan bij een plek waar een busstation zou moeten zijn. Er is alleen nergens een bordje met busstation of iets dergelijks te bekennen. Opeens spreekt een man ons aan: 'Waar moet je naar toe?'' Naar het treinstation', antwoorden wij. We kunnen wel in zijn busje stappen. Terwijl we instappen zien we dat er een enorme boom op het dak van de auto vastgebonden is. Na onderhandelingen over de prijs, kunnen we instappen. Misschien niet de officiele bus, maar als we er maar komen, denken we. Onderweg worden er meer locals opgehaald. Voor een mevrouw is alleen geen plaats meer. De chauffeur loopt snel even een restaurantje in, leent een plastic tuinstoeltje en het probleem is opgelost. Inmiddels is de weg in dichte mist gehuld, maar inhalen op bergweggetjes met dichte mist is voor de chauffeur geen probleem. Het deed ons een beetje denken aan Russisch roulette. Iets later geeft een vrouw aan te willen stoppen. De deuren gaan open en de mevrouw loopt 5 meter van de weg af en laat de broek zakken. Wij maken kennis met de Aziatische plaspauze. Bij het afgeven van de boom is de chauffeur eventjes vergeten bij het uitstappen de handrem erop te zetten, wij rollen met de auto naar achteren, maar na een korte sprint is de chauffeur weer bij ons. Al met al, wij zijn blij dat we het treinstation gehaald hebben. We nemen weer een nachttrein terug naar Hanoi.
Omdat we slechts drie weken in Vietnam hebben wilden we even doorpakken. Aangekomen in Hanoi kijken we wanneer de eerste bus naar Ha Long Bay vertrekt. Dit is namelijk een van de grootste highlights van Vietnam. Aangezien de trein vrij vroeg aankwam, is het busstation en daarmee de ticketverkoop nog dicht. Terwijl wij wachten op de opening van het loket, komt er een vrouw naar ons toe. Of we ook naar Ha Long Bay toe moeten? Ja, dat moeten we toevallig. De vrouw spreekt alleen niet zo goed Engels en ik kan nergens een bordje op de bus met ' Ha Long Bay' bespeuren. Ze laat een ticket zien met een prijs erop. Nou ja, als het op het ticket staat, valt er weinig aan af te dingen dachten wij. Terwijl we in de bus zitten en het ochtendgloren aanbreekt, zie ik dat op het ticket helemaal geen Ha Long Bay staat. Nou ja, opzich was de prijs niet onredelijk, maar in dit soort landen is het altijd lastig of je nu wel of niet een touristische prijs betaalt. Na wederom een Aziatische busreis, waar om de paar honderd meter gestopt wordt en gevraagd wordt of er ook mensen toevallig naar Ha Long Bay willen, zitten we na 2 uur rijden nog steeds in Hanoi. We denken er maar niet te veel aan en luisteren een muziekje. 6 uur later komen we aan in Ha Long Bay, waar we een tour boeken voor een overnachting op een boot in de baai zelf. Voor de mensen die overigens de Ha Long Bay niet kennen. Dit is een prachtige baai met duizenden rechtopstaande kalkrotsen. Ongelofelijk mooi om te zien en een ontzettend gezellige sfeer op de boot. Met 15 verschillende nationaliteiten zaten we op de boot, van elk continent behalve Afrika. Daniel voelt zich helaas nog steeds niet heel goed. We denken dat het nog steeds naweeen zijn van de rijstwijn. Ik voel op dat moment nog niets. Na de geweldige Ha Long Bay nemen we de bus weer terug naar Hanoi. Tijdens de busrit wordt ons gevraagd waar we afgezet willen worden. Bij het station, antwoorden wij. Hebben we al een kaartje geregeld? Nee, hoezo? Vanwege het nieuwe jaar zit alles vol, wordt ons verteld. Onderhand zijn we eigenlijk al wel spuugzat van het nieuwe jaar, zeker als blijkt dat ze dat hier 1 maand vieren. Tja, dat is helaas een van de risico's die je loopt als je dus niets plant. We willen het alleen toch even met eigen ogen aanschouwen, dus lopen we naar het station. Geen bedden meer, alleen er zijn wel plaatsen beschikbaar! Dankbaar wachten we op de trein en nemen we een paar uur later plaats in een praktisch lege coupe. Waar het gerucht vandaan kwam dat het vol zat weten we nog steeds niet. Hoewel het zachte stoelen zijn, kan de slaap mij moeilijk vatten. Een conducteur ziet dit en vraagt of we ook willen upgraden naar een bed. Ook het gerucht dat de bedden op waren bleek van dezelfde bron te komen, want in een willekeurige coupe waren nog vier bedden over. De laaste paar uurtjes hebben we lekker geslapen.

We waren overigens op weg naar Hue. We baseren deze plekken eigenlijk op verhalen van andere reizigers en de Lonely Planet. Verder weten wij ook niet zo goed wat er te zien is. Op het station vraagt iemand of we ook zijn hotel willen bekijken, nou prima want we hadden toch niets geboekt. Een mooie schone kamer voor onder de 5 euro p.p. leek ons een prima deal. We bekijken de citadel van Hue, maar op de een of andere manier zijn we een beetje moe en futloos. Op zich is het ook niet heel vreemd aangezien we de afgelopen week in veel mobiele voertuigen hebben gepoogd te slapen en Daniel al 5 dagen geen eten heeft kunnen binnenhouden. Ik voel me ook niet helemaal goed en aan de hand van de symptomen die ik heb begin ik wat te googelen. Ik kom tot een verontrustende conclusie dat ik wellicht een maagbloeding heb. Als ik de mogelijke oorzaken bekijk, zie ik overmatig alcohol gebruik erbij staan en denk ik nog eens terug aan die mooie avond in Sapa. Aangezien het niet een klein kwaaltje is, besluit ik mijn ouders te Skypen wat goed helpt voor de geruststelling dat ik niet gelijk van het ergste moet uitgaan. Er wordt contact gelegd met mijn Nederlandse huisarts en hij schrijft mij wat maagzuurremmers voor en dan zou alles goed moeten komen. In Hue is afgezien van de citadel niet heel veel meer te zien, dus besluiten we door te gaan naar Hoi An. Geografisch gezien gaan we dus steeds verder naar het zuiden en het plan is om de 13de van februari de grens met Cambodja over te steken. Hoi An is in een woord geweldig! We vinden een prachtig hotel met zwembad en ontbijt, nog steeds rond de 5 euro p.p.p.n. en het heeft een heel mooi historisch centrum, dat een beetje doet denken aan de Groningse grachten. Een van de trekplijsters in Hoi An zijn alle kledingmakers. Je kan hier voor een Aziatische prijs een maatpak laten maken! Wij lopen hier naar binnen, laten twee foto's van James Bond pakken zien, kiezen de voering en kleur en over een paar dagen kunnen we hem ophalen. Elke dag wordt het pak even gedragen en wordt het pak geperfectioneerd. Aangezien het toch nog om redelijk veel geld gaat, waren we even bang toen we vroegen om ons pak en de mevrouw zei dat we even moesten gaan zitten. Binnen een paar minuten kwamen er twee verschillende brommertjes aan, waarvan een de broek had, de ander het jasje en de stropdas was op een plekje 20 km verderop. Nou ja, het ziet er prachtig uit, dus dan maakt de lokatie waar het gemaakt wordt, ook niet heel veel uit. 's Avonds gaan we vaak met de Engelsen en de Nederlandse, waarmee we de bus deelden naar Hoi An, even naar het centrum. Ik mag uit voorzorg geen alcohol drinken, dus met een colaatje join ik de groep. Als blijkt dat de symptomen na een paar dagen niet zijn opgehouden, maken we het besluit dat ik naar het ziekenhuis moet. Eigenlijk een scenario, waarvan je aan het begin van de reis altijd hoopt dat je de dans ontspringt. Ik helaas dus niet en met behulp van mijn ouders zoeken we uit dat in het volgende plekje waar we heen gaan (Nha Trang), een goed ziekenhuis is.
Wederom met een nachtbus gaan we naar onze volgende bestemming. Slapen lukt matig en de chauffeur houdt er een sportieve rij-stijl op na. Nha Trang is eigenlijk de plek die we allebij een beetje nodig hadden. Zon, zee en strand (en veel russen). We gaan vroeg in de ochtend naar het ziekenhuis. We melden ons aan bij de receptie en moeten eventjes moeite doen om precies uit te leggen wat het probleem nu daadwerkelijk is, maar volgens mij snapt ze het. We worden naar boven gestuurd en moeten gaan zitten bij de afdeling Cardiologie. Nu ben ik geen dokter, maar ik weet wel dat een maagspecialist niet bij de afdeling cardiologie zit. Ik word opgeroepen en mijn hartslag en bloeddruk worden opgenomen. Dan verlaat de zuster de kamer. Ik dacht dat de zuster terug zou komen, maar dat had ik verkeerd, dus na 10 minuten besluit ik maar even te inventariseren wat nu eigenlijk de bedoeling is. De zuster kijkt mij met die o-zo-bekende glazige blik aan en verwijst mij door naar een andere zuster die zegt dat ik weer plaats mag nemen in de wachtruimte. Uiteindelijk word ik geholpen door een dokter die concludeert dat er een gastroscopie moet plaatsvinden. Ik wist niet wat dit was, maar dan gaan ze met een buis waar een camera aan verbonden zit, via je slokdarm naar je maag toe. Een ingreep waar ik niet om te springen zat. Maar ze hebben in ieder geval hun conclusies kunnen trekken (het is een ontsteking, dus het valt mee) en ik moet iedereen eerlijk vertellen dat ik, ondanks het rommelige begin, best te spreken ben op de manier waarop ik geholpen ben. Daarnaast koste de ingreep minder dan een buskaartje naar onze volgende bestemming. Ik mag alleen voor de rest van de trip geen alcohol of koffie meer en ik mag mijn ontbijt, lunch en avondeten verrijken met heel wat medicijnen. En dan gaan we door naar de bestemming, vanwaar ik nu ook dit blog zit te schrijven: Ho Chi Minh City (voormalig Saigon). We bekijken er het War museum en de Cu Chi tunnels. Dit zijn erg idrukwekkende tunnels waar de Vietcong in geleefd en gevochten hebben. Ook alle valkuilen, boobytraps en andere slimmigheden die de Vietcong gebruikte worden laten zien. Heel erg interessant en als hoogtepunt konden wij onze strijder in ons wekken door met een AK-47 en een M-16 met scherp te schieten!

Ik zal dit blog afsluiten met een gebeurtenis die eigenlijk twee uur geleden heeft plaatsgevonden. We willen graag naar de Mekong-delta en dit willen we graag per brommer doen. Wij vragen wat in het rond en het blijkt dat iedereen je paspoort als borg wil hebben, iets waarmee wij niet willen instemmen. Opeens komt er een man die zegt dat hij ons wel naar een brommerverhuurplek kan brengen, dus wij stappen achterop de motor en hij rijdt ons naar de andere kant van de stad. Als blijkt dat hij met openingsboden van 300 dollar komt, blijkt dat hij alleen motors verkoopt, een service waar wij niet om vroegen. Hij rijdt ons weer terug en dan komt de situatie die je altijd in dit soort landen meemaakt. Hij wil geld voor het motorritje. Aangezien wij niets gewonnen hebben met deze ongevraagde motorrit geven we hem 30.000 (voor dit land best een redelijke vergoeding). De man wordt boos en vraagt het 4 voudige. Een verhite discussie ontstaat waarbij wij hem de 30.000 in zijn vuist duwen en weglopen. Nu maar hopen dat we hem niet meer tegenkomen. Morgen nemen we een soort van tour richting de Mekong-delta omdat het helaas niet zo snel met een brommertje kan.

Nou, dat was weer een behoorlijk blogje, maar er is zo ontzettend veel gebeurt in minder dan 3 week! We hebben een goede keuze gemaakt, door eventjes wat rustiger aan te doen halverwege en hebben nu weer genoeg energie om een hele boel leuke dingen hier te gaan doen. We maken het allebij goed. We voelen ons, zoals een goede vriend van ons wel vaker zegt 'topfit' en we kijken heel erg uit naar de komende weken.
Blijf reageren, dat vinden we alleen maar leuk en over iets meer dan 40 dagen zien we jullie allemaal weer!